Av og te

Av og te e eg bare glad uden å veda koffår.
Av og te blir eg flau fordi eg ler så mye.
Av og te e livet bare alt for vanskeligt.

Av og te... fint uttrykk egentlig. Av og te, ikkje alltid.
Det eg seie e bare ein del av meg, eg e bare litt gla, litt redd, litt liden, litt fnisete.
Dette e bitar av meg. Av og te e eg sånn...
og av og te eg sånn.

Uforutsigbar seie du?
Kompleks? Ja, kan ver enig i det.
Eg e mye.....

Å grina ein liden skvett

Det begynte for någen dager siden. Eg såg ”Anne fra Bjørkely”. Den filmen e så fin, så gripane, den e rett og slett vakker. Ittekvert så pipla tårene fram, og det ville liksom ikkje slutta.

Eg pleie ikkje å grina så mye eg. Eg gjorde det. På ungdomsskolen. Ja det va heftige tider. Då grein eg seint og tidlig. Og videregående va og te tider tårefyllt. Nå e eg meir avbalansert. Har fonne ein balanse. Eg kan grina, men det skjer kje så ofte. Eg kan grina når eg bler rørt. Og eg grine når eg e sliten. Ikkje så ofte når eg e lei meg.

Men altså, eg såg ”Anne fra Bjørkely”, og det va som å åpna stengte sluser :p I dag såg eg oppfølgeren, og den e jo ennå vakrare og meir gripane enn film nummer ein. Sukk. Det va på an igjen.

Men det e litt godt å grina åg. Det va egentlig det eg ville skriva om her. Eg trur det e sunt å grina litt iblant. Eg vett kje heilt ka som skjer i kroppen når ein grine, men det virke nesten som ein renselse. Akkorat som ein grine ud dei vonde tingå, og neste dag så føle i hvert fall eg meg bedre. Det e som ein ny start der det ikkje e någe vont som tynge. Det vonda e ornt opp liksom.